reisverslag -11-

Reisverslag -11-
India-Egypte
Oriana bevindt zich ,nu ik dit schrijf, op 16 graden noorderbreedte en 56 graden oosterlengte, plus nog wat minuten. We varen nog door de Arabische zee en hebben aan de stuurboordzijde de kust van Oman en straks Yemen, maar aan bakboordzijde ligt Somalië..We varen in piratengebied en het schip neemt nu ook de hoogste veiligheidsnorm in acht. Ja, Piratengebied…, het lijkt wel een jongensboek, maar hier aan boord wordt alles zeer serieus genomen en we hebben dan ook al moeten oefenen, hoe te handelen bij piratenalarm. We worden geacht bij alarm naar onze hut te gaan, maar als we een raam in de hut hebben, moeten we buiten in de gang blijven. Zij die geen raam hebben, mogen naar binnen en moeten daar blijven tot sein veilig is gegeven. Een en ander heeft te maken met rondvliegende kogels…Verder worden na zonsondergang verschillende buitendekken afgesloten en moeten de gordijnen in de hutten dicht. Ook gaat hier en daar de verlichting uit. We varen via een voorgeschreven koers en worden beveiligd door een internationale oorlogsvloot. (waarvan we nog geen schip gezien hebben).Vanmiddag mocht ik samen met een security-officer, door een verrekijker kijken, of er piraten in de buurt waren. We kunnen gerust zijn, ze waren er (nog?) niet. Deze toestand zal 5 zeedagen duren tot we, via de Rode Zee, in Sharm El-Sheikh aankomen.
We zijn dus op weg van India naar Egypte. Van India hebben we niet veel kunnen zien, maar dat is zo’n gigantisch groot land, daar heb je maanden voor nodig om alles een beetje te leren kennen. We hebben wel uitgebreid Mumbai (vh. Bombay) bekeken.
Mumbai is een stad met tegenstellingen. Met gigantisch rijke mensen, een welvarende filmindustrie, maar ook met miljoenen! daklozen. De stad telt in totaal 12 miljoen inwoners en er komen dagelijks 60.000 mensen bij, vertelde onze gids. Het merendeel van deze mensen leeft in gigantische krottenwijken, of op straat. Het verkeer is er nog steeds chaotisch, hoewel dit de laatste jaren wat is verminderd. Men is er achter gekomen dat koeien niet zo heilig zijn, als men dacht en toen is men maar begonnen met ze op te eten…
De laatste woorden, van de laatste koe, die van de straat werd gehaald in Mumbai en op weg was naar het slachthuis, waren voor haar vriendin, die al in de wagen stond..:“Hou je taai”…”loeide ze..
Mumbai is gebouwd op een eiland en via een dam verbonden met het vaste land van India. De stad is de belangrijkste havenstad van India en de grootste stad van de deelstaat Maharashtra . Deze deelstaat is groter dan Engeland, met een oppervlakte van ca. 118000 vierkante miles. India is lang onder Brits beheer geweest en dat is in Mumbai nog goed zichtbaar. De mooiste gebouwen die er staan, stammen nog uit het koloniale tijdperk. We bezochten o.m. de Gateway van India. Een gigantische poort die werd gebouwd in 1927, ter herinnering aan het feit dat er voor het eerst in de geschiedenis India koninklijk bezoek kreeg uit Engeland. George de vijfde en koningin Mary bezochten India in 1911. De poort is ongeveer 25 meter hoog en is een combinatie van Moslimbouwstijl met Hindoestaanse decoratie. Uit deze tijd stamt ook de beroemde Rajabai clocktower, die een onderdeel is van de Mumbai-universiteit, tevens het voormalige Victoria treinstation, dat nu Chhatrapati Shivaji Maharaj heet en nog steeds als station dient. Tijdens deze excursie hadden we stop bij de Mayfair Banqueting rooms , een zalencomplex in een voormalig hotel, dat nog veel gebruikt wordt voor bruiloften en partijen en waar wij een klassieke dansvoorstelling voorgeschoteld kregen, met typisch Indiaas buffet. Uit de 5 deelstaten werden verschillende folkloristische dansen uitgevoerd. Bij de laatste dans was de deelname van ondergetekende vrijwillig,verplicht en hoogst noodzakelijk om de hilariteit in de zaal (150 bezoekers) te verhogen…
Hierna reden wij langs het beroemde Taj Mahal hotel, waar we reeds een kamer hebben gereserveerd voor ons volgende bezoek., hoewel… ik herinner me nog een recentelijke schietpartij…..
Inmiddels zijn we al een stuk verder in “Piratengebied”,maar tot nu toe geen problemen.We worden netjes begeleid door verschillende oorlogsschepen en varen nu in de Rode Zee. Regelmatig vliegt er een Turkse helikopter langs, waarbij de piloot ons toezwaait…Oriana vaart langs de kust van Yemen en aan de andere zijde Eritrea. Vanavond zullen we langs Saudi Arabië varen, met aan de andere zijde Soedan. Van deze landen zullen wij niet veel zien. Onze eerste stop is dan weer in Sharm El-Sheik, waar we met DRIE! Cruiseschepen tegelijk zullen arriveren. Het gevolg is, dat er geen plaats aan de kade is en dat we weer moeten ankeren. Het vervoer naar de kust zal dan weer via tenders plaatsvinden. We hebben er nog geen excursie geboekt en zien wel wat we daar gaan doen. Het leven aan boord gedurende de zeedagen is heel relaxed, waarbij een groot deel van de opvarenden aan de rand van de zwembaden ligt te bakken. Wij hebben dat niet zo nodig, want onze kleur is inmiddels chocoladebruin. (melkchocolade). We vervelen ons echter niet, want de gehele dag is er van alles te doen, zoals: Spaans voor beginners, Linedancing, Meezingen in het kerkkoor,Juwelen maken, Kunst aanschaffen,Luisteren naar de verhalen van Generaal buitendienst Sir Michael Rose, die nog aan de Falklandoorlog heeft meegedaan, etc. Te veel om op te noemen. Verder is er natuurlijk een bioscoop en een groot theater waar elke dag een grote show wordt gegeven. Het is jammer dat de entertainment voornamelijk is afgestemd op de Engelse passagiers, waarbij vooral de humor van de Engelse komieken ons vaak ontgaat..Tussendoor kunnen we natuurlijk sporten en naar de Spa, waar we ons kunnen laten masseren, manicuren, pedicuren en je haar laten doen. Jeannet heeft inmiddels een cold card…
We merken dat we de laatste 2 weken van de cruise zijn ingegaan. Er zijn al een aantal mensen aan boord, die naar huis verlangen. Gezien de weersomstandigheden in Nederland, hebben wij nog niet echt de behoefte om weer thuis te zijn, maar we verlangen wel naar onze dierbaren.
De Oriana zal ook wel blij zijn als ze weer thuis is, want ze gaat van alles mankeren. Gelukkig wordt het terplekke gerepareerd, maar je kan merken dat het schip wat verouderd is, (Inmiddels 15 jaar oud ), Dus zo’n trip gaat wel in je oude binten zitten…Er is al wat storing geweest met de airco, met een van de motoren, met de watervoorziening en wat andere kleinigheidjes, zoals de satellietontvanger, een koffiemachine en enkele lekkages door gesprongen leidingen. Verder is het wel nog steeds een mooi schip. De lengte van de Oriana is 261m lang en ze verplaatst ruim 38.000 Ton. Alleen voor deze trip rond de wereld, heeft het schip 13.500 ton stookolie verbruikt, dat ongeveer 4 miljoen pond kost. Dat hebben ze wel terugverdiend met de omzet van de verschillende bars….
We gaan ons eens in onze formalkleding hijsen, dat betekent dat ik weer m’n smoking aan moet….Dat is niet zo erg, maar ik moet er sokken en schoenen bij dragen, die steeds moeilijker zijn aan te trekken. Maar Jeannet troost me dan steeds met haar klassieke woorden: “komt wel goed schatje …”.
Tot de volgende..