reisverslag -3-

Reisverslag-3-
Traject Madeira-St.Lucia-Isla Margarita-Curaçao.
Allereerst onze verontschuldigingen voor het ontbreken van de beloofde foto’s.We zijn er nog steeds niet in geslaagd om de foto’s te plaatsen, terwijl ze in grote getale voorhanden zijn.
Maar, beste lezers, er wordt aan gewerkt en ze zullen binnenkort te zien zijn.
Terwijl ik dit schrijf zitten we midden op zee en heb ik wat moeite om me te concentreren, want het schip stampt behoorlijk. Windsterkte is op dit moment 8 en pal tegen, terwijl het schip 19 knopen vaart, ongeveer 35km per uur.Temperatuur 29 graden, maar zwaar bewolkt en buien. We zijn op weg naar Panama, waar we morgen een dag door het kanaal zullen varen.
Maar laat ik nog even niet op de zaken vooruit lopen, want ons reisverslag begint na Madeira.
Vanaf Madeira hebben we 5 zeedagen gehad, met fantastisch weer, waarbij een aantal passagiers in kreeften veranderden. Op dit soort dagen vertoeven wij zoveel mogelijk bij de zwembaden en proberen we ons koel te houden. Temperatuur was regelmatig boven de 30 graden.
Het schip heeft overal airco, maar in het restaurant werkte dit niet goed, waardoor je ,na je eerste voorgerecht,(soms hebben we er 3..) al de straaltjes water langs plekken voelt lopen, waarvan je nooit hebt geweten dat je ook daar kon transpireren….Maar laten we het smakelijk houden, we zitten tenslotte te eten.
Na deze 5 warme dagen bereikten we St. Lucia, met hoofdstad Castries.Het eiland ligt tussen twee andere eilanden, St. Vincent en Grenada. Het schip werd afgemeerd aan een buitenpier, waardoor het stadje Castries te ver was om naar toe te lopen.We hadden op dit eiland geen excursie geboekt en wilden het op eigen gelegenheid gaan verkennen. Eerst zijn we met een taxi naar de binnenstad gereden.Bij de taxichauffeur moesten we direct afdingen, want anders betaal je 6 dollar per persoon, terwijl de normale prijs 2 dollar per persoon is. Jeannet is echter een ster in onderhandelen en wij konden er naar toe voor 4 dollar samen.In de stad de markt bezocht, hetgeen een kleurrijk schouwspel was. Ik zou er echter niet snel iets kopen...Het was er voor ons veel te warm om verder de stad te bekijken en we waren alweer op de weg terug bij de boot, toe we werden aangesproken door een andere taxichauffeur die voor ons wel een en ander in petto had. Voor 30 dollar per persoon wilde hij ons wel het volledig eiland laten zien, waaronder de Pitons , twee in het wateruitstekende rotsen en het St. Lucia regenwoud. Na een tijd onderhandelen had Jeannet de chauffeur zover gekregen dat hij ons een excursie verzorgde voor 15 dollar samen.. Het regenwoud zou echter niet worden aangedaan, want dat was te ver rijden.Tijdens de rit rond het eiland vertelde de man dat hij Arthur heette, 68 was en 8 kinderen had bij 4 vrouwen. Voor de geïnteresseerden had hij een fotoboek in zijn dashbordkastje met de volledige familie. Uit beleefdheid hebben we er even in gebladerd , waarbij het ons opviel dat zijn laatste vrouw een hoogblonde dame was, terwijl de bevolking voornamelijk uit zwarte mensen bestaat. Ze is wel op St. Lucia geboren, vertelde hij ons trots en het was ook zijn laatste vrouw…Arthur had onder het rijden een soort TBC-hoestje, dus wij informeerden even of hij ziek was. Maar gelukkig bleek dat niet zo te zijn, want Arthur heeft een hekel aan artsen en het ziekenhuis was ook heel slecht. Als je daar in terecht kwam, ging je dood en de mensen op het eiland bepalen zelf wel wanneer zij dood willen, want dan eten zij een gezellig giftig plantje dat op het eiland groeit en succes verzekerd…, daar hebben ze het ziekenhuis niet voor nodig,aldus Arthur.
Uiteindelijk hebben we redelijk wat van het eiland gezien en kwamen we terecht bij de Pitons, een plaatselijke bezienswaardigheid Wij zijn ook langs een vakantioptrekje van Tiger Woods gereden, die hier in de heuvels een van zijn huizen heeft. Het is verder wel leuk om te weten dat St. Lucia door Columbus werd ontdekt, maar hij heeft het nooit ingelijfd, waarschijnlijk omdat er in die periode zeer agressieve inboorlingen woonden. Later hebben Engeland en Frankrijk er een paar keer om gevochten. In 1650 kochten 2 Fransen het eiland , samen met Grenada en Martinique, voor 1600 Engelse Pond.Daarna is het eiland tot 1814, 14 maal in andere handen geweest.In 1979 werd het eiland uiteindelijk zelfstandig, maar is nog steeds een onderdeel van de Commonwealth.
De volgende dag was ons doel Isla Margarita, een wonderschoon eiland, behorend bij Venezuela.
Hier hadden wij eveneens geen excursie geboekt, niet wetende dat het schip drie kwartier rijden van de bewoonde wereld, zou afmeren. We kwamen wel vlakbij een soort bountystrand te liggen ,waar veel dagjesmensen waren en wat leuke terrasjes. Hier was het tropisch warm in het kwadraat, dus onze keuze voor die dag laat zich niet moeilijk raden. De voertaal is hier Spaans, dus ik kon m’n hart ophalen..
Met nog twee Nederlandse echtparen hebben we heerlijk op een terras gezeten, bij het strand.Na wat drankjes weer bootwaarts gekeeerd,waar we werden overvallen door een tropische regenbui.Gelukkig was er een biertentje en konden daar schuilen .Jeannet mocht zelfs binnenkomen (van haarzelf) en heeft een praatje gemaakt met Lisa, de uitbaatster van het tentje. Details zal ik jullie besparen….
Vermoeid en doornat gingen we uiteindelijk weer aan boord, waar we wederom door de securIty werden gecontroleerd. Dit gebeurt bij elk uitstapje wanneer we van boord gaan.Dit is een soort paspoortcontrole.
Later op de avond, toen het schip al onderweg was naar Curaçao, hoorden we dat we 4 passagiers minder aan boord hadden, omdat de kapitein vier mensen over boord had gezet.(Toen het schip nog aan de kade lag van Isla Margarita).
Het schijnt dat er twee Engelse echtparen ruzie hadden gekregen in de wasserette en met elkaar op de vuist waren gegaan. De kapitein had ze toen eerst een dag in hun hut opgesloten, maar toen ze nog niet voor reden vatbaar waren, moesten ze hun koffers pakken en van het schip af. Krasse maatregelen van kappie…
Curaçao, een stukje Nederland, wat toch ook een beetje thuiskomengevoel geeft. Niet voor de Engelsen uiteraard, maar voor ons was het weer eens prettig om Nederlands te kunnen praten. Of ze je ook onmiddellijk begrepen…dat is wat anders…Het was er wat bewolkt, maar het waaide er en dat gaf wat verkoeling.
Het schip meerde af in Willemstad een stukje van het centrum. Via de pontjesbrug was het goed aan te lopen. Met een ander echtpaar kozen we er voor om met een taxi een tour over het eiland te maken. Jeannet (jawel), kon uiteraard weer het nodige van de prijs afkrijgen en hebben veel van het eiland gezien.Het viel mij een beetje tegen.Er zijn op het eiland veel mooie resorts, die voornamelijk aan de stranden liggen, maar de binnenlanden doen wat armoedig aan.Wel zijn er gebieden waar veel huizen staan van de rijken op het eiland (Villapark Zuurzak ) en stukken land waar Nederlanders een tweede woning bezitten.Taxichauffeur Franklin wist er veel over te vertellen en liet ons nog wat mooie dingen zien. Jeannet wilde ook nog even naar het postkantoor voor postzegels. Franklin zou wel even meegaan. Voor de deur was er geen parkeerplaats,dus Franklin moest naar een Taxiparkeerplaats. Als een trouwe bediende liep Franklin met haar mee naar het postkantoor .Hij vertrouwde haar toe 49 jaar te zijn en dat terwijl Jeannet dacht dat hij ongeveer 72 was!....
Het mooiste vond ik van Willemstad de gekleurde woningen en de zeer hoge Julianabrug, waar zeeschepen onderdoor varen. Verder is de pontjesbrug wel apart. Deze wordt aan de kant gevaren, wanneer er een schip doormoet .De brugwachter is hier dus een brugschipper…..

Bedankt voor jullie zeer positieve reacties tot zover. Het viel me wel op, dat er maar 1 is die wist dat het glaasje Madeira werd gezongen door Ted de Braaak. Die mag door naar de volgende ronde..
En John, mijn overeenkomst met muziek is, dat Jeannet piano speelt en ik stof hem af…
Jeannet vraagt is ook af welke Anneke naar de Noordkaap is gevaren, omdat Jeannet verschillende Anneke’s in haar relatiekring heeft.Wil de echte Anneke opstaan…..
Groeten aan iedereen en tot de volgende keer.