Reisverslag -5--

Reisverslag-5-
Acapulco- San Francisco- Hawaii
We liggen aangemeerd op 21graden-18 minuten Noorderbreedte en 157graden-52minuten Westerlengte. Het is 9 uur in de morgen en jullie hebben al begrepen dat onze positie Honolulu is. We zijn inmiddels op Hawaii aangeland, maar hebben jullie het laatst bericht vanaf het Panamakanaal. Nadat we het kanaal door waren en richting Mexico voeren, werd het weer steeds grimmiger en kouder. Wel vervelend voor de passagiers die er in San Francisco af zouden gaan. Voor ons was het niet zo belangrijk, want we hebben nog vele zonnige zeedagen in het voorruitzicht. Wat wel vervelend was, dat was het ontbreken van alle communicatiemogelijkheden. Er was geen Internet en telefoonverbinding meer mogelijk en dat zou tot San Francisco duren, waar een techneut zou worden ingevlogen vanuit Engeland, om het zaakje weer in orde te brengen.
Inmiddels in Acapulco aangekomen, waar het weer gelukkig weer op het oude zonnige peil was. Acapulco is een van de grotere steden van Mexico en ligt aan de kust van Pacific, in de luwte van het gebergte de Sierra Madre, ongeveer 300km ten Zuidwesten van Mexicostad.
Het is lastig om iets over Acapulco te vertellen,zonder overdrijving. Het is een prachtige badplaats, te vergelijken met Nice en met veel aantrekkingskracht voor wel gestelde buitenlanders, die hier vrij goedkoop, hun 2e,3e, of 4e huis hebben laten bouwen .Henry Kissinger, Julio Iglesias en Sylvester Stallone( om er een paar te noemen) hebben hier hun gigantische optrekjes. Het huis van Stallone spant wel de kroon, want die heeft er 16 slaapkamers in. Julio vertoeft hier ook regelmatig en treedt op 6 november hier op. ( thuiswedstrijd) Voor de echte liefhebbers zijn er nog kaarten verkrijgbaar. Stallone loopt hier regelmatig te joggen, met achter zich een kudde jonge dames, die hard mee rennen om maar niets van Rocky te missen…Onze gids vertelde dat hij altijd op de boulevard jogt en dat het verkeer dan behoorlijk is ontregelt.
Het strand van Acapulco heeft iets weg van Benidorm, wat gebouwen betreft. Wel heeft het wat meer allure..Acapulco heeft zelfs z’n eigen Copacabana.
Een onderdeel van onze excursie was het bezoeken van een turtlefarm, waar de avond daarvoor , 500 schildpadjes uit hun ei waren gekropen en wij de eer kregen om ze te water te laten…Iedereen kreeg een pasgeborene in zijn handen en op een speciaal stuk strand,dat was afgezet, lieten we ze los en kropen ze richting de zee,waarbij ze regelmatig door de golven weer werden teruggespoeld en de reis weer opnieuw moesten beginnen. Het leven van een pasgeboren schildpadje hangt aan een zijden draadje, want overal loert gevaar. Slechts 20 procent overleeft de tocht. De anderen worden niet ouder dan een dag.
Na Acapulco zijn we aangespoeld in San Francisco. Voordat we echter van boord konden, moesten we een strenge veiligheidsprocedure ondergaan. In totaal hebben we een stuk of 6 verschillende formulieren ingevuld en moesten we, nog op het schip, stuk voor stuk langs een Amerikaanse imigratieofficier, die vroeg wat je kwam doen..en nadat je had verteld, wat de vorige duizend passagiers van het schip ook hadden verteld, dat je bezig was met een cruise…, kreeg je een stempel in je paspoort en werd er een stuk van een groen formulier in je paspoort vastgeniet, waarmee je dan toch nog Amerika in mocht…
Maar, hoe dan ook, San Francisco is de moeite waard, met of zonder bloemen in je haar... We hadden geluk met het weer, want het was warm en zonnig, wat meestal niet het geval is. De haven en de stad liggen vaak in de mist, werd ons verzekerd en een excursie naar de beroemde Golden Gate Bridge is vaak een teleurstelling, omdat je er niets kan zien door de mist en het er koud is. Wij konden echter van prachtig weer en mooie uitzichten genieten. Het havengebied is ook heel kleurrijk en het kabeltrammetje zeer bijzonder.
Tijdens onze tour door de stad, kwamen we ook langs het huis ,waar de film Misses Doubtfire is opgenomen, waarin Robin Williams een mooie rol speelde. De kleurrijke Chinese wijk en een wijk waarin nog duidelijk de overblijfselen van de “Flower Power “waar te nemen waren en met veel trots vertelde onze gids Steve, dat San Francisco een speciale wijk heeft, waar Gaypeople wonen. Wij reden door deze met vlaggen gemarkeerde wijk heen, maar het gaf ons een beetje “gettoachtig” gevoel. Maar goed, de Amerikanen zijn er trots op dat ze het hier überhaupt toelaten!
Na afloop van de excursie zijn wij nog even de beroemde Fisherman Warf opgelopen, waar een bonte verzameling van winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes , allerlei gekleurde mensen en krijsende meeuwen is. Wij dronken hier nog even een biertje a raison van $ 7,00 en een frozen Margarita, waar ze lachend $ 14,50 voor vragen. Nergens , maar dan ook nergens mag je roken….(Hoera!zegt Leo, schande zegt Jeannet)
Op het schip zijn de rookplaatsen ook zeer beperkt. Vroeger mocht je nog in het casino roken, maar dat kan tegenwoordig ook niet meer, hetgeen de aantrekkelijkheid om een gokje te wagen sterk doet verminderen.
Na het diner en theaterbezoek zijn we direct weer naar onze hut gegaan om van deze ,zeer vermoeiende, dag bij te komen.
De schemerlampjes waren door de cabinstuward aangedaan, chocolaatje met de tekst”happy dreams “ lag op het kussen en daar hebben we maar gevolg aan gegeven…
Het schip was inmiddels alweer vertrokken en op weg naar Hawaii.
Liefs en groeten,
Jeannet en Leo


Reisverslag -4-

Traject Curaçao-Panamakanaal-Acapulco
Het is 6 oktober en 5uur in de morgen, plaatselijke tijd. Wat onwennig vanwege dit vroege tijdstip kijken we door ons grote hutraam naar buiten en staren een donkere wereld in;maar wat schetst onze verbazing, de zee ligt bezaaid met een twintigtal, als kerstbomen verlichte zeeschepen. Even dachten we dat we bij Sail Amsterdam verzeild waren, maar nee, we zijn aangekomen bij het Panamakanaal en deze schepen liggen allemaal voor anker te wachten tot ze aan de beurt zijn om het kanaal door te komen. Ons schip vaart alles en iedereen voorbij en wij krijgen van de kapitein te horen dat het gelukt is om het zo te regelen dat we om 8 uur de eerste sluis binnen kunnen varen, terwijl we om een uur of elf stonden ingepland. Het heeft P& O een flinke duit gekost om dit te bereiken, maar we moeten op tijd in Acapulco zijn en daarna op tijd in San Francisco, want hier gaan er een kleine 1000 passagiers af en er komen er weer net zo veel op, maar dan met de Amerikaanse nationaliteit. Dus tijd is kostbaar en in dit geval kostte het de maatschappij ruim US dollar 200.000,00, om het schip door het kanaal te krijgen.
Wij laten de drijvende kerstbomen achter ons en er komen twee loodsen aan boord, die samen met onze bemanning het schip de gehele dag, want zo lang gaat het duren, door het kanaal te loodsen.
Het kanaal is 80 kilometer lang en pas in 1914 in gebruik genomen. Er gaat een lange geschiedenis aan vooraf. Ik zal jullie niet met droge feiten vermoeien,mede omdat ik die ook niet weet…, maar enkele dingen springen er wel uit. De Fransen hebben 20 jaar lang geprobeerd om een kanaal te graven. Later zijn er de Amerikanen mee begonnen, maar dit werk heeft ook een lange tijd stilgelegen, omdat de arbeiders het er niet lang uithielden vanwege de gele koorts, die er heerste. Men heeft toen eerst de ziekte onder controle gebracht en zijn jaren erna verder gegaan met de werkzaamheden. Op 15 augustus 1914 voer het eerste schip door het kanaal, dat de Atlantische oceaan verbindt met de Pacific.
Het bouwen van de sluizen en het graven van het kanaal had toen ruim 20.000 levens gekost. Er zijn drie sluizen gebouwd, waarbij er een hoogteverschil van 26 meter moet worden overbrugd om op het zelfde waterpeil te komen van het Gatunmeer , dit meer is kunstmatig aangelegd om aan de vraag van al het benodigde water te voldoen.
In de sluizen wordt het schip door een viertal locomotieven (Twee aan bakboord en twee aan stuurboord)in bedwang gehouden. Nadat de sluis het waterpeil heeft bereikt, trekken de treintjes het schip verder het kanaal door. Aan beide zijden heeft het schip niet meer ruimte dan een halve meter met de sluiswal. Na de sluizen wordt het kanaal wat breder .We varen nu dwars door de jungle en ontdekken aligators langs deoevers en een beestje dat op een aap lijkt,met een lange staart en een soort vossenbek. Tevens zien we papagaaien vliegen. Gedurende het eerste uur van de doorvaart regende het flink en was een zuidwester geen overbodige luxe geweest, maar ja, die hadden we niet meegenomen . Bijna alle passagiers stonden op de dekken, om maar niets van het schouwspel te missen. Gelukkig werd het na enige tijd droog. Temperatuur bleef steeds 28 graden.
Bij de laatste sluis werd er een zieke passagier van boord gehaald. De man had een hartinfarct en zou verder in Balboa worden behandeld. Het was nog een heel gedoe om de man van boord te halen. Ik telde in totaal twintig Panamezen, die op een of andere manier een functie hadden in de operatie.. Ik zag brandweer, ziekenbroeders, havenautoriteiten, loopplankbedienden, etc. Er komt dus nog aardig wat voor kijken om een zieke man van boord te halen. Gelukkig komt dit niet zo vaak voor, want het schip heeft ook een medische dienst en behandelkamer met röntgenapparatuur. Dit hebben ze wel nodig, want met zoveel oude knarren aan boord kan er wel eens wat gebeuren. Het valt me trouwens op, dat er veel rolstoelers en rollatorgebruikers rondlopen/rijden. Soms denk ik wel eens dat ik met een Zonnebloemreis meevaar…
Het Kanaal is sedert 31 december 1999 volledig eigendom van de staat Panama. Hiervoor is het altijd in Amerikaanse handen geweest, die ook de gigantische investeringen voor hun rekening hadden genomen. Er werken veel Panamezen bij het kanaal en het is de belangrijkste bron van inkomsten voor Panama.
Om 19.00uur varen we de Pacific in. Drie uur later dan het geplande vaarschema, zodat we er de sokken in moeten zetten om ,na 2 zeedagen, op tijd in Acapulco te zijn. Terwijl ik dit schrijf, varen we nog op volle zee, met volle kracht en is het al duidelijk dat we niet de planning voor Acapulco zullen halen. De tijdstippen voor de excursies zijn verschoven en we zullen een half uur later, dan gepland, uit Acapulco weer vertrekken .We varen vandaag langs landen, zoals Costa Rica, Nicaragua, Honduras, San Salvador en Guatemala,landen die ik alleen ken uit spionageboeken en verhalen over revoluties, drugs en oorlogen, meestal met hoog CIA-gehalte. We varen echter te ver uit de kust om iets van deze landen te zien. Wat we wel onderweg zien, zijn dolfijnen en waterschildpadden, die in grote getale rondzwemmen. Leuk gezicht.
Vanmiddag werd er weer een poging ondernomen om de foto’s geplaatst te krijgen, maar we hadden geen satellietverbinding, dus geen internet. Morgen ,na Acapulco nieuwe poging.
Lieve groet voor allen en we vinden het heel erg leuk om jullie reacties te lezen.