reisverslag -7-

Reisverslag -7-
Samoa-Nieuw Zeeland
Als ik me goed herinner, begon ik het vorige reisverslag met een beschrijving van de weersomstandigheden, op dat moment. Die waren niet zo best toen, maar het kan nog slechter….
De Oriana vaart op dit moment op de Tasmanzee, een plas water waar “good old “ Abel Tasman destijds zijn naam aan heeft gegeven. We varen in NW-richting en hebben een storm uit deze richting, pal tegen. (logisch als we dezelfde richting op varen) Golven van ruim 8 meter hoog laten het schip, ondanks de stabilisatievinnen die overwerk verrichten, in alle richtingen dansen. De kapitein heeft zojuist, hoogst persoonlijk ,via de scheepsintercom , verteld dat vanwege veiligheidsmaatregelen, de snelheid naar 16 knopen wordt terug gebracht en dat we morgen veel later dan gepland,in Sydney zullen arriveren . De NW-storm zal nog aanwakkeren naar 9 beaufort .Voor de mensen die in Sydney van boord gaan en aansluiting op een vlucht moeten hebben, is dat heel vervelend, maar Safety First ! We zijn dus op weg naar Australië, hoewel ik me nog niet kan voorstellen dat we hier aan de andere kant van de wereld varen en dat er een tijdsverschil van 12 uur(morgen 13)tussen zit.
In ons vorig verslag vertelden we dat we onderweg waren naar Samoa, een land dat voornamelijk bekend is bij Rugbyliefhebbers, omdat Samoa een beroemd nationaal team heeft. Verder was het land mij, voordat ik ging varen, volkomen onbekend.
Het was de Hollander Jacob Roggeveen, die in 1722, als eerste Europeaan het land ontdekte. Blijkbaar heeft hij er destijds niets mee gedaan, want ik heb er niets Nederlands kunnen vinden, zoals een friettent, of zo…Later in de 18e eeuw kwamen er de Fransen, maar die werden er opgegeten en het land werd pas een beetje geciviliseerd toen ,in 1830 of zo iets, John Williams (niet te verwarren met de bekende gitarist), met een 8tal missionarissen uit Tahiti het land binnen kwamen.Samoa ligt zo’n 14 graden ten zuiden van de evenaar, dus om er te komen verscheen Neptunus aan boord om toestemming te geven om de evenaar te passeren. Er om heen werd een groot feest aan boord gemaakt, dat leuker was voor de bemanning die er aan meedeed, dan voor de toeschouwers, die in de volle en zeer hete zon mochten toezien hoe de kapitein, vol gesmeerd met eidooiers, meel en vruchten , het zwembad werd ingegooid. Maar Neptunus was ons gunstig gezind en wij mochten doorvaren…Ik had er wel een flinke verbrand hoofd aan overgehouden…( Inmiddels zit daar weer een ander velletje)
Samoa is thans zelfstandig en bestaat het uit een negental eilanden, waarvan de twee belangrijkste zijn:. Savaií en Upolo. Op het laatste eiland ligt de hoofdstad Apia , waar we voor de kade liggen afgemeerd.
Samoa ligt in het centrum van de Pacific en omringd door exotische Polynesische landjes zoals de Cook eilanden, Tonga, Fiji en Ellice Islands. De bevolking is er arm en men leeft in huizen die bestaan uit een paar palen, met een dak er op, zonder muren en in Apia zou ik geen meubelzaak beginnen, want meubelen gebruiken ze niet en ze zitten en liggen alleen op de grond. De bevolking is er zeer religieus en je ziet er meer goed gebouwde kerken, dan huizen. Men is er trots en weigert over het algemeen fooi aan te nemen, maar als je naar een strand wil, dan is er altijd iemand die vertelt dat hij de eigenaar is van dat stuk grond en dat hij het recht heeft een “entree”te heffen. Zelfs tijdens een door P&O georganiseerde excursie, werden wij bij een waterval gevraagd even 5 dollar per persoon te betalen…hetgeen we uiteraard allemaal weigerden, waarna ons de toegang tot de waterval werd ontzegd.Het water hebben we dus niet zien vallen. Aangezien het een onderdeel was van onze excursie, hebben we 30 % van de prijs, na klagen van Jeannet, terug gekregen.
Wat ons eveneens opviel waren de grafzerken voor de woningen en bij navraag bleek dat er in de jaren tachtig een enorme griepepidemie was uitgebroken, waarbij veel mensen stierven. Om zoveel mogelijk aan besmettingsgevaar te ontkomen, besloot men de mensen direct voor hun woning te begraven omdat de begraafplaatsen vaak te ver van het dorp lagen.
Thans worden deze graven gebruikt als familiegraven, zodat je voor je deur je eigen graf kan hebben en als je hem nog niet hebt, kan je hem alsnog graven….
Overigens was de rest van de excursie wel de moeite waard. We werden onthaald bij een kokosnotenplantage, waar een demonstratie werd gegeven van het plukken en verwerken van de noten. Twee jongens klommen heel snel de bomen in met een kapmes en gooiden de vruchten dan naar beneden. We mochten allemaal uit een noot drinken.
Wij kregen hier ook een fruitlunch aangeboden in een particuliere tuin, die zo groot was, dat wij het een park zouden noemen. De tuin was zeer kunstig aangelegd met allerlei exotische planten en bloemen. Samoa is een mooi land, maar ik zal er geen vakantie boeken om het uitgebreider te bekijken.
Na 3 dagen op zee, wij zeevaarders noemen dit zeedagen…,kwamen wij in Nieuw Zeeland aan. De eerste plaats waar we afmeerden is Auckland. Hier wachtte ons een verrassing, aangezien wij afmeerden aan een kade waar een flatgebouw gebouwd is en wij, uit ons raam kijkende, een huiskamer binnen keken van een tweetal dames die daar woonden, met een hondje. Ze waren aan het stofzuigen…( De dames)
Auckland is een moderne stad, te vergelijken met elke andere moderne stad. Wij konden lopend de stad verkennen en gingen naar het meest bijzondere van Auckland , de Skytower. Deze toren is 328meter hoog en te bezichtigen. Er is op 220 m. een skydek, met panoramisch uitzicht en op deze hoogte kan je ook een wandeling buiten de toren maken. Er loopt rondom de toren een pad,waar je vastgemaakt aan een kabel, deze wandeling kan maken., als het niet te hard waait…Heel griezelig op deze hoogte. Tevens kan je van deze hoogte skyjumpen….( ook aan een kabel ).Je springt gewoon naar beneden en daar wordt je weer opgevangen. Ook griezelig. De toren is in 33 maanden gebouwd en heeft een totaal gewicht van 6000 volwassen olifanten.. Het is maar dat je het weet..
Auckland is een schone stad, met mooie en dure winkels. Op een terrasje betaal je voor een biertje 6 dollar..Een stad waar je misschien toch nog een keer terugkomt.
De volgende haven in Nieuw Zeeland is Tauranga. Hier hebben we een Maori-dorp bezocht, waar we ons een beetje bekocht voelden…Het was wel interessant om de geschiedenis aan te horen, maar we kregen de indruk dat er een paar jongens van de straat waren geplukt om even voor Maori te spelen. Na de begroeting gingen ze dan ook weer snel voetballen.. Later werd er nog een dansdemonstratie gegeven, waarbij het publiek ook mocht meedoen…
Tauranga is een van de grotere steden in Nieuw Zeeland, met ruim 100.000 inwoners. Het ligt op het Noorder eiland. Dit eiland heeft ongeveer de oppervlakte van Cuba en is twee maal zo groot als Kroatië, zo werd mij verteld. Verder valt er niet veel over te vertellen. Uiteraard is het landschap weer mooi, maar de bevolking wat saai, hetgeen ook de uitstraling in de stad is. Buiten de stad is het wel mooi wonen en voor 3ton (euro’s) kan je een prachtige woning kopen. Ook worden er aan de lopende band, in opdracht van banken, huizen geveild. Hier is de crisis ook merkbaar. Tauranga werd in 2008 in Nieuw Zeeland uitgeroepen tot de stad waar je minste kans had een verkoudheid en/of de griep op te lopen. Over 2009 wordt gezwegen…
Na een nacht varen bereiken wij de hoofdstad van Nieuw Zeeland, Wellington. Wellington is de meest zuidelijke hoofdstad op onze aardbol. Hiermede is zo’n beetje alles over Wellington verteld. We moeten oppassen niet al te blasé te worden, maar er valt echt niet veel te vermelden. Er zijn wat winkelstraten en er is een kabeltrammetje naar een botanische tuin. Het verkeer rijdt er verkeerd en een leuk terrasje hebben wij niet gevonden. Dus, mensen, als jullie een vakantie in de planning hebben naar Wellington, verander de plannen….De enige higlight van Wellington is het Maori-museum Te Papa. Hier wordt een aardbeving nagebootst, zodat je met eigen voeten het trillen en bewegen van de aarde kan voelen tijdens een aardbeving….We zijn er niet geweest.
Over trillen en bewegen gesproken,de omstandigheden op de Abel Tasmanzee worden er niet beter op en we hebben zojuist bericht ontvangen dat onze excursie morgen in Sydney, drie kwartier later zal beginnen. Het zal vandaag nog een lange dag en woelige nacht worden., waarbij we moeten proberen op de been te blijven. Gelukkig hebben Jeannet en ik geen last van zeeziekte en we genieten nog steeds met volle winderige en zouten teugen…
Tot de volgende.