reisverslag-8-

Reisverslag -8-
Australië
( Vrij naar Jacques Perk )
“Geen striemende regens die ons scheepje omknellen,
Geen loeiende stormen en hoge golven ,die ons nog meer slechts vertellen…
De buien zijn over, de stormen zijn heen,
wat wij nog horen , is een golfslagje, alleen…”

Dank je Jacques, kon ik m’n aanval van poësie even kwijt….
We zijn naar Australië geweest en dat hebben we geweten ook. In ons vorige verhaal begon ik met een tipje van de stormachtige sluier op te lichten, want het was toen al flink bezig met slechte omstandigheden. Maar een beetje zeeman laat zich er niet door afschrikken , dus we zijn maar aan boord gebleven..Onder leiding van een nieuwe kapitein, (de oude “ouwe” was er in Nieuw Zeeland afgegaan, ) voer de Oriana uiteindelijk, met flinke vertraging, de haven van Sydney binnen. Wij meerden af tegenover het prachtige opera-gebouw. Dit gebouw ligt 25 meter onder zeespiegel verankerd op 80 betonnen bunkers en herbergt o.m. het grootste orgel ter wereld, met 10.500 orgelpijpen.
Hoewel het nog flink regende zijn we toch de wal opgegaan, want zo vaak kom je niet in Sydney, dus wilden we ook iets zien. Sydney is de oudste stad van Australië en heeft ongeveer 4 miljoen inwoners. De stad heeft haar populariteit o.m. te danken aan haar natuurlijke en zeer diepe zeehaven, waardoor schepen, zoals de Oriana, zonder moeite de stad invaren. Verder zijn er nog 115 musea (niet allemaal bezocht), 75 theaters, 74 bioscopen (niet 1 bezocht) en een overvloed aan parken en tuinen. Volgens onze gids: 2300. De eerste Europeaan die Sydney bezocht, was captain Cook, in 1770,aangezien dit oude koek is, laten we het maar hierbij…De stad wordt bevolkt door ca. 100 verschillende etnische groepen, hetgeen in de stad goed zichtbaar is en het geeft een kosmopolitische aanzien met een gezellige sfeer.
Onze excursie bracht ons naar allerlei oude wijken van de stad, waaronder Chinatown en het wereldberoemde Bondi Beach , een paradijselijk stukje strand even buiten de City. Op de weg terug reden we door George street, waar we door de ramen van de bus verlekkerd konden kijken naar allerlei prachtige winkels met beroemde namen, zoals Cartier, Versace, Prada, en Armani.
Na een, wederom slechte zeedag,waarvan WIJ zeer genoten, kwamen we aan in Brisbane. Het schip moest hiervoor eerst een lange prachtige tocht maken over de Brisbane River, voordat ze kon aanmeren in een industrieel havengebied, wat een beetje op het Botlekgebied lijkt. Voor Jeannet was Brisbane een beetje thuiskomen, omdat ze hier (in een vorig leven ) heeft gewoond..De stad ziet er niet meer zo uit als 40 jaar terug, wist Jeannet te vertellen. Er was destijds maar 1 verkeerslicht in Queenstreet .In 1968 heeft ze hier haar rijbewijs gehaald, waardoor ze zich dit nog herinnerde. Brisbane heeft de laatste 10 jaren een enorme expansie ondergaan en is op 1 na de grootste stad van Australië geworden en inmiddels ook “The place to be”… De stad is volgebouwd met moderne wolkenkrabbers, maar heeft ook gezellige uitgaanscentra. We hebben hier geboekt voor een stadsrit en een bezoek aan Long Pine, een soort dierentuin, waar alle beesten, die in Australië voorkomen te zien zijn. Je loopt tussen de kangaroo’s door, je kan knuffelen met een koala beertje ,veelkleurige kakatoo’s vliegen rond en krokodillen liggen lui te wachten en te dromen van vroegere tijden. Na bezoek aan het beestenspul reden we naar Mount Coot-tha, “for the best view of the city “. We hebben er mooie foto’s kunnen maken, die we nog niet publiceren…
Een mooie stad, waar we zeker nog eens terugkomen,…(.zegt Jeannet )
We varen door de Great Barrier Reef, met een speciale loods aan boord, die ons brengt naar de Whtisunday Islands, een eilandengroep, dat uit 74 tropische eilanden bestaat, waarvan de grootse Hamilton Island is. Het schip vaart door een speciaal kanaal , dat varieert in breedte van 10 mijl, tot 150 mijl,voor de kust van Queensland. Hoewel de temperatuur flink aan het stijgen is, neemt ook de wind weer toe. Het schip kan maar langzaam door het rif heen varen , hoewel we toch op tijd voor de kust van Hamilton kunnen ankeren. Het is de bedoeling dat we met catamarans van het eiland worden opgehaald, maar de wind is dermate hevig, dat onze “ouwe “ het niet veilig genoeg vindt om de passagiers op de catamarans te laten overstappen. Inmiddels is het ook gaan regenen, dus de situatie wordt er niet gezelliger op. Tegen de middag besluit men om het toch maar te wagen, ofschoon de omstandigheden niet echt zijn verbeterd. Uiteindelijk komen we tegen de middag op het vaste land en krijgen daar iets te horen, waar we behoorlijk pissig van worden, namelijk , dat het er 364 dagen van het jaar stralend weer is en dat je kan genieten van een Bounty-eiland met witte stranden en een lichtblauwe zee, die zo doorzichtig is, dat je er de vissen kan zien zwemmen….,maar vandaag even niet ! We nemen een (wederom gratis) bus, die ons over het eiland rond toert. Het is een prachtig eiland met mooie huizen, waarvan er nog enkele te koop staan voor een prijs tussen de 4 en 10 miljoen USdollars, maar dan heb je ook iets…We zien op het eiland in het wild levende papagaaien met mooie kleuren en witte kakkatoo’s, die bij de haven, waar een echte Fish and Chipstent staat, een frietje komen bedelen. De terugtocht met de catamaran naar ons schip is weer een hele belevenis, maar gelukkig hangen er de bekende boterhamzakjes, die voor sommigen wel van pas kwamen…

We vertrekken op tijd en de loods loodst ons keurig naar de volgende Australische stop: Yorkey’s Knob. De buien zijn inmiddels minder, echter niet de wind. Voor Yorkkey’s knob ankeren wij, zodat we wederom met catamarans naar de wal gebracht moeten worden. Wij hadden hier een avontuurlijke excursie geboekt, gedeeltelijk met een bus, trein en een amfibievoertuig ,Deze excursie zou ons met de jungletrein door de regenwouden voeren.., maarrrr, ik moet helaas in herhaling vervallen, de kapitein van de catamaran vond het niet veilig genoeg, dus wachten, wachten en nog maar even wachten. We moesten ons al om 8 uur in het theater verzamelen, maar om 9.30u (plaatselijke tijd), zaten we er nog. Totdat we te horen kregen dat de tour was afgeblazen, omdat we de trein niet op tijd zouden halen.
Gelukkig konden we onze tour nog omwisselen voor een andere middagtour, met bestemming de regenwouden en een Aboriginaldorp. Niet direct mijn favoriete keus, maar we zijn er in elk geval uit. In de loop van de middag kwam het catamaranvervoer op gang en wij zaten wij omstreeks 2 uur in de bus naar het Aboriginaldorp. We kregen hier een cursus boemerang werpen, speergooien en een demonstratie didgeridoo blazen. De boemerang gebruikt men om vogels te vangen en de didgeridoo om boodschappen in de bush door te geven. Heel apart. Ook hier waren er speciale Aboriginaldansen. Wat me opviel is dat deze “wilde bushmensen”beter gekapt waren dan ik, ofschoon in het hele dorp geen kapper te vinden was… Hierna gingen we naar het tropisch regenwoud, waar we met een amfibivaartuig, uit de 2e wereldoorlog, doorheen reden. Er was ons verteld dat we er krokodillen, slangen, reuze vlinders, kangaroe’s en andere tropische beesten zouden tegenkomen. Helaas was het enige dier dat we tijdens deze tocht hebben gezien, een vlieg, die brutaal meeliftte in de Army Duck..
Inmiddels is de rust aan boord wedergekeerd en is het tropisch warm, met een rustige zee. De loods heeft ons een prachtig beeld gegeven van het rif en vertelde ook regelmatig langs welke eilanden we voeren. Zo hebben we de eilandengroep gezien, met alle dagen van de week, behalve de maandag: Sunday island, Tuesday island, etc”.Ook een eiland dat particulier bezit is van een Australiër. We konden er een groot jacht voor de kust zien liggen en zagen zijn helikopter op het strand staan. Verder was er nog een eilandje te zien in het rif, dat op een paddenstoel lijkt en waarop een navigatiebaken is gebouwd. Dit eilandje steekt nog maar net boven water en is gedoemd helemaal te verdwijnen. Midden in het rif licht er ook nog een scheepswrak uit 1844, waarmee Engelse veroordeelden werden vervoerd, waaronder een vrouw van 81 jaar, die tot 7 jaar verbanning naar Australië was veroordeeld, omdat ze een brood had gestolen in Londen. Er waren 134 opvarenden, waarvan 10 het hebben overleefd. Hieronder de 81jarige, die inmiddels 83 was geworden, omdat de reis 2 jaar had geduurd.
Onder de kust van Nieuw Guinea nam de loods afscheid van ons, om via Port Morrisby, weer aan een nieuwe klus te beginnen. Onze kapitein zal het nu verder zelf moeten klaren en hij stuurt de Oriana via de Molukse eilanden naar Manilla.
We varen nu op 7 graden, 51 minuten zuiderbreedte en op 134 graden en 7 minuten oosterlengte. Morgen gaan we wederom de evenaar over, maar dan van zuid naar noord. Misschien weer Neptunus ?
Tot de volgende